وقت فضیلت نماز
وقت فضیلت، قسمتی از وقت
نماز است که نماز در آن وقت دارای فضلیت است و خارج از آن وقت، فضیلت وارد شده را ندارد؛ مثل
اول وقت.
امام خمینی در کتاب آداب الصلاة در این باب می‌فرماید: «ای عزیز! تو نیز به‌قدر میسور و مقدار مقدور، این وقت مناجات را غنیمت شمار و به
آداب قلبیه آن قیام کن؛ و به قلب خود بفهمان که مایه حیات ابدی اخروی و سرچشمه فضائل نفسانیه و راس‌المال کرامات غیر متناهیه، به مراودت و مؤانست با حق است و مناجات با او؛ خصوصاً نماز که معجون روحانی ساخته شده با دست جمال و جلال حق است و از جمیع عبادات جامع‌تر و کامل‌تر است. پس، از اوقات آن حتی‌الامکان محافظت کن و
اوقات فضیلت آن را انتخاب کن که در آن نورانیتی است که در دیگر اوقات نیست. و اشتغالات قلبیه خود را در آن اوقات کم کن بلکه قطع کن. و این حاصل شود به این‌که اوقات خود را موظّف و معیّن کنی، و برای نماز، که متکفّل حیات ابدی تو است، وقتی خاصّ تعیین کنی که در آن‌وقت کارهای دیگری نداشته باشی و قلب را تعلّقاتی نباشد؛ و نماز را با امور دیگر مزاحم قرار مده تا بتوانی قلب را راحت و حاضر کنی.»
و
وقت فضیلت نماز صبح از اول سپیده تا پیدا شدن سرخی از طرف مشرق است و شاید پیدا شدن آن هم‌زمان با «بالا آمدن» و «بازشدن» و «روشن شدن صبح» که در روایات به آن تصریح شده است باشد.
و وقت فضیلت نماز ظهر از اول ظهر است تا وقتی که سایه جدید
شاخص به‌اندازه خود شاخص بشود.
بنابر اظهر شروع وقت فضیلت نماز عصر وقتی است که سایه شاخص به چهار قدم یعنی چهار هفتم شاخص برسد؛ اگرچه بعید نیست که ابتدای وقت فضیلت نماز عصر موقعی باشد که به مقدار خواندن نماز ظهر (از ظهر) گذشته باشد.
و «پایان وقت فضیلت عصر وقتی است که سایه جدید شاخص دو برابر خودش گردد.»
و وقت فضیلت
نماز مغرب از مغرب تا ازبین‌رفتن
شفق یعنی سرخی طرف مغرب می‌باشد
اول وقت فضیلت نماز عشا موقع ازبین‌رفتن شفق است و تا یک‌سوم شب ادامه دارد.
